Thursday, September 13, 2012

Við heimsins enda – ella ein av teimum í hvussu so er…


3. dagurin á Suðuroyarturnéeini hjá Karavella Marionett-Teatri er av, ein dagur rokaður av nýggjum upplivingum og myndum á nethinnuni.

Tíðiliga í morgun komu skrímslini og eg til Vágs og eftir at hava koyrt eitt sindur aftur og fram og spurgt onkran mann á kajini um veg, funnu vit grøna Pakkhúsið, ella “Stóra pakkhús” sum tað stendur á skeltinum. Bygningurin frammanfyri Pakkhúsið sær eisini út sum eitt gamalt grønt pakkhús og er nógv størri, men líka veit eg…..
Har vóru heilt fitt av trappum upp til høli, men tíbetur fingu vit hjálp. Jakob Skaaning kom og bar kassarnar niðan, og so var klárt at seta upp.
Kl. 10 í 10 byrjaðu fyrstu børnini at tysja inn, og tey komu so pø a pø inntil fult var. Men tá var klokkan helst farin væl av 10, tí tá leikurin var av og øll farin aftur, var bara eitt korter til næstu sýning kl. 11.15. Har var ikki tíð til annað enn at kóka ein kopp av te, drekka hann, koyra rekvistittir og skuggar uppá pláss og so spæla aftur.
Tey fyrstu sum hugdu vóru úr barnagarðinum Eikilund og aftaná vóru tað skúlabørn úr 1. 2. og 3. flokki í Vágs skúla.



Klokkan var farin av 1 áðrenn alt var í bilinum aftur og eg hevði frí. Leikhúsbilunin og eg settu nøsina móti Fámará….. 
Men tað vísti seg ikki bara at vera sum at siga tað, hvønn veg nøsin skuldi venda. Fyrsta fólki eg spurdi um veg, smíltist bara stórt og segði “Handan veg” (mótsetta vegin eg koyrdi). Tey næstu, tríggir smádreingir, søgdu “Hendan veg, haldi eg…” og beindu meg at koyra víðari fram. Eg sniglaði meg longur og longur niðanbrekku í Vági, men enn var onki tekin um, at hetta var vegurin til Fámará. Triðja fólki eg í desperation spurdi um veg, var kortini væl betur skorin fyri tungubandið. Vinarliga konan bjóðaði seg til at koyra við mær eitt petti, tí tað var satt at siga ikki so einfalt at greiða frá vegnum til Fámará. Vit koyrdu oman aftur og so niðan aftur og so víðari og víðari niðaneftir. Ovast í bygdini segði eg mínari vinarligu guide fravæl og helt á niðan og niðan og niðan…….
Vegurin smalkaði í heilum, gjørdist óslættari og óslættari, men eg hevði sæð eitt skelti, sum vísti, at eg var á rættari kós. Tá eg at enda kom heilt niðan á, mundi dirvið fari frá mær. Hetta var minni og minni ein vegur meira eitt sindur av asfalti og grasi og leikhúsið ringlaði sum tenninar í einum skølti aftanfyri í bilinum. Eg rokni ikki við at skrímslini verða blíð við meg í morgin, so sum eg havi latið tey skrumbla upp og niður í dag….
Eg hugsaði sum so, at nú eg var komin so langt, nú mátti eg eisini siga B. Leikhúsbilurin sniglaði seg skinklandi víðari fram omaneftir móti heimsins enda. Eg sá onki tekin um, at har skuldi verið nakar bóndagarður har niðri… og nú var var heldur onki asfalt eftir millum holini, bara skervur, grús og gras. Ongin garður sást, men venda mitt í øllum skurslinum var ikki hugsingur um. Eg mátti halda leiðina fram og royna ikki at hugsa um tað fór at bera til at koma niðan aftur.

Og so var tað har, tað víðagitna  kongaríkið hjá Johan og Rakul: Fámará! Beint áðrenn tú fert útav eggini og 150 metrar tjums niður í Atlantshavið. Um hetta ikki er heimsins endi, so er tað í hvussu so er ein av teimum.

Í fleiri tímar sat eg í hugnaliga køkinum og prátaði. Rakul var tíverri ikki heima, men Johan var og Edward Nyholm Debess hevði eisini gjørt ferðina til heimsins enda hendan dagin. Millum hundar, kettur, høsnarungar, marsvín, skjalbøkur og ein kalkununga loystu vit heimsstøðuna og eitt sindur afturat, og tá eg trygt var komin niðan aftur á skarið (ella hvat tað nú er), mátti eg bara vera full av undran og virðing:
Rakul og Johan, hetta tit hava gjørt, er onki minni enn eitt bragd! Tit hava tikið tykkum av hesum av gudunum forlatna staðið, hesum, sum ongin vildi hava ella legði nakað í, og gjørt tað til nakað viriðsmikið. Til eitt stað fult av lívið og dreymum, har ein og hvør verður móttikin við opnum ørmum og lívsgleði. At nakar bara so mikið sum hugsar um at spilla hetta, vísir nakað syndarligt og skeivt í okkum føroyingum, havisjúka og øvundsjúka tá hon er verst. Eg sigi ikki “í okkum menniskjum”, tí eg vóni í mínum bjartskygni ikki, at hetta er galdandi í allari verðini. 
Fyri guðs skyld latið Rakul og Johan sleppa at geva okkum øllum hendan dreymin!! 

No comments:

Post a Comment